|
Златен цепин - како да се дојде до него? -23.11.2012г., Игор Т. Ворнинг: секој кој има слабо срце и слаб имунитет кон од време на време англизми во текстовите и фина количина на цинизам... Нека го смени спортот или пристапот во него! Ве нервираат локалните качувачи кои им се потсмеваат на вашите трекинг авантури низ светов, кога за истите сакате да добиете големо национално спортско признание и пензија? Ве нервираат истите тие ликови кои не ви се восхитуваат кога се подготвувате за сурова комерцијална експдиција, туку токму напротив љубоморно мрчат дека тоа било само ваш голем личен успех и ништо повеќе од тоа? Ве разбирам! И јас сум бил таму! Но ајде да ги надминеме и да им ги затвориме устите! Ајде да се здружиме во една голема идеја: освојување на Златен Цепин од страна на Македонец/ка/ци/ки! Еве со таа цел почнав да ги разгледувам искачувањата кои го добиле ова признание во неговото 20-годишно постоење за да ни биде полесно. Во своите 20 години, еве како ова признание беше доделено на искачувањата по локалитети/масиви: Од прикажаното се гледа дека вкупната бројка на искачувања кои добиле највисоко признание е 23, а тоа е така бидејќи во последните години, од номинираните се одбираа по два тима кои ќе го добијат Златниот цепин – за да не се потепаат. Број на искачувања кои го добија ова признание по надморската височина на планините: Ова ни е од голема корист. Се гледа дека не мора да целиме кон планина повисока од 8000м! И така кубуриме со пари (да не речам немаме воопшто!), можеме да се сконцентираме на нешто за што и не мора да се плати толку многу „на лепе очи“. Таксите се многу помали или пак некаде и воопшто не се потребни за планини меѓу 6000 и 8000мнв, а шансите за успех ни се големи (нешто над 50%). Да не зборуваме за планини од 3000 до 6000 м (уште помали трошоци, а шанси за да нé приметат и успееме: до 30% - што е кул). Ако сепак кога ќе седнеме на маса се инсистира да се оди на планина од 8000м, мора да го знаеме следново: во историјата на Златниот цепин само 4 признанија всушност се доделени на искачувања на планини повисоки од 8000м, при што ниту еднаш во игра не е Еверест, туку тоа се: Чо Оју (во 2009-та), Нанга Парбат (во 2005-та), Макалу (1997-ма) и Кангченџунга (1991-ва). Од овие, освен искачувањето на Макалу кое беше направено од поголем тим, другите искачувања на „највисоките“ беа направени од тимови од по двајца членови. И тоа не е сé. Денис Урубко во 2009-тата со искачувањето на Чо Оју (каде беше со Борис Дедечко) стана 15-тиот човек кој се искачил на сите планини повисоки од 8000м, но при тоа 9-тиот кој тоа го направил без да користи дополнителен кислород. Стив Хаус кој со Винс Андерсон во 2005-та беа на Нанга Парбат кога го држеше во рака „Златото“ скромно истакна: „...Вистинската награда ја заслужуваат сите алпинисти во светот кои веруваат во качување во алпинистички стил со миминум дејство врз околината...„ Тоа дополнително ни отежнува изборот да ни е осумиљадарка(!): Треба да бидеме двајца, да сме скромни, да размислуваме „фер“ (демек да не фиксираме јажиња, да тегнеме сé самите по планината, а тоа ич не е кул), да одиме без користење на дополнителен кислород и други слични работи... Мислам, ОК, тоа ни оди во корист бидејќи тоа е поблиску до нашиот македонски буџет (тоа се најмали можни трошоци за највисоките планини), али брате многу сурово е за мене тоа барем во овој момент, така што ви посакувам среќа! А да бидеме само приметени и номинирани? Па и тоа ќе биде доволно за затварање нечии усти... Еве ги пак регионите: Вкупно 41 од кои очигледно ако се здружат Хималаите, тие повторно водат т.е. таму ќе бидеме најзабележани. И повторно – чек! И за да бидеш приметен или за да освоиш „Злато“, најдобро е да си на Хималаи! Надморска височина на искачување: Очигледно нели? Нема потреба што да коментирам повеќе. Јас пак велам да одиме кон нешто помеѓу 6000 и 7000 или пак нешто до 6000. Имаме нешто повеќе од 70% шанси да бидеме приметени со некое искачување на планина некаде до тие височини. Но, ајде повторно ако сакате да одиме кон планина над 8000м, да видиме каде би биле приметени: Лотце, Анапурна, Даулагири, Нанга Парбат, Броад Пик, Шишапангма, Чо Оју и Манаслу се искачувањата кои биле номинирани. Но и само за да бидеш приметен овде во „највисоките“ стилот е важен (дем ит!!!) А некои ептен се потепувале: спојување на три планини, соло, без кислород, во алпинистички стил, во мал тим од двајца алпинисти... И сето тоа, а повторно мали шанси да те приметат или пак дури и да добиеш признание. Не се исплати, ви велам! Е сега овие дечкиве што го доделуваат ова признание баратаат и со некои други бројки освен овие податоци (планински масив и надморска височина). Мислам дека тоа другото е и клучот на целата приказна. Значи каде и да одиме ќе треба убаво да си направиме и анализа на тоа што сме го качиле: колку насоката е долга, какви технички тежини имало во нејзе, колку должини, колку дена ни биле потребни и слично. И еве најгрубо на свет, тие бројки велат дека добитниците на признанието качувале НОВИ насоки кои биле долги помеѓу 800 и 4100 метри (грубо најмногу помеѓу 1600 и 2500 метри должина на насоките) и биле со технички тежини помеѓу V/VIII+, M3/M6+, A2/A4, AI5/AI6, WI4/WI6 - и разни нивни миксови… Како за крај Да го извадиме од контекст тоа „Сé е можно“ и да се задржиме на него! А тогаш кога ќе го имаме „Златото“ - е дури тогаш локалциве можат да скокаат колку сакаат! Сепак и да успееме и да не успееме, важно е да се обидеме и секогаш со нас ќе ги имаме зборовите на Грег, но и на други мислители: Да му се невиди... Ова последново ми изгледа најлесно, а веројатно е најтешко! |